Miód wrzosowy – miód powstający z nektaru zbieranego przez pszczoły z kwiatów wrzosu zwyczajnego. Należy do rzadko spotykanych – nie w każdym roku udaje się go pozyskać. Jego cechą charakterystyczną jest galaretkowata konsystencja, zanikająca w wyniku krystalizacji (jest jednym z przykładów płynów nienewtonowskich. Ze względu na konsystencję trudno odwirowuje się go z plastrów. W Polsce za miód wrzosowy uznaje się miód o zawartości pyłku wrzosowego w znaczenej przewadze ogólnej zawartości pyłków obecnych w miodzie
Pyłek kwiatowy – powstające z mikrospor roślin nasiennych ziarna pyłku zawierające mocno zredukowany gametofit męski. Powstają w woreczkach pyłkowych męskich organów rozmnażania. Proces przenoszenia ziaren pyłku na żeńskie organy generatywne zwany jest zapylaniem.
Miód lipowy ma barwę od zielonkawej do jasno bursztynowej. Po skrystalizowaniu ma konsystencję drobnoziarnistą, a nawet krupkowatą, zmieniając swoją barwę na białożółtą lub złocistożółtą.
Potoka mniszkowa jest jasnobrązowa lub żółta. W trakcie krystalizacji, która zajmuje najwyżej kilka tygodni, miód przybiera barwę jasnożółtą. Cechą charakterystyczną jest bardzo intensywny aromat. Smak miodu z mniszka jest słodki – bodaj najsłodszy z miodów gatunkowych i lekko mdławy. Jednak to, co najważniejsze w jego charakterystyce, to wartości odżywcze, które oferuje. Miód z mniszka można stosować także w grypie i przeziębieniu, osłabieniu organizmu oraz dolegliwości reumatycznych. Miód z mniszka wzmacnia układ odpornościowy oraz serce. Miód mniszkowy wzmocni nasz organizm w sytuacji osłabienia, łagodzi kaszel i infekcje gardła i nosa.
pierzga to pyłek kwiatowy który pszczoły wzbogacają enzymami pochodzącymi z ich gruczołów ślinowych dodatkiem mleczka pszczelego oraz miodu, a całość zabezpieczana warstwą wosku pszczelego.
Miód lipowy ma barwę od zielonkawej do jasnobursztynowej. Po skrystalizowaniu ma konsystencję drobnoziarnistą, a nawet krupkowatą, zmieniając swoją barwę na białożółtą lub złocistożółtą.